De perfecte storm. Zo kan je de release van Wonder Woman nog het beste omschrijven. Een film die ondertussen voor Warner Bros en DC Comics de verwachtingen al ruimschoots ingelost heeft en een gigantisch succes aan zowel de box office, als bij de critici blijkt te zijn. Na het succes van het ‘shared universe’ van Marvel, schakelden DC en Warner een versnelling hoger om ook hun eigen universum van superhelden gezamenlijk naar het scherm te brengen. Niet zonder slag of stoot. Batman v Superman liet bij heel wat mensen een vieze nasmaak achter en ook Suicide Squad kreeg bakken kritiek over zich heen. Het leek alsof de producers in hun drang om Marvel snel bij te benen de regels van een goed scenario en degelijke opbouw wel eens uit het raam durfden te kieperen. Met Wonder Woman hebben ze eindelijk een film te pakken die de lijnen voor het DC-universum eens grondig uittekent. In tijden dat vrouwen steeds meer een eigen stem krijgen in de filmindustrie. En bij Aphrodite, wat een film is het geworden!
Het achtergrondverhaal van Wonder Woman (Diana voor de vrienden), is op z’n minst bizar te noemen. In tegenstelling tot veel helden die door een of ander gefaald experiment of een andere toevalligheid bepaalde superkrachten verkrijgen, is de origine van ‘DC’s First Lady’ eerder gesitueerd in de Griekse mythologie. Op het fictieve eiland Themyscira, goed verstopt voor pottenkijkers en andere misogyne elementen, leeft een gemeenschap van onafhankelijke, vrouwelijke krijgers. In deze hechte samenleving van Amazonen, groeit de jonge Diana op. Al snel blijkt dat ze uitzonderlijk begaafd is in de vechtjasserij en over merkwaardige instincten beschikt. Wanneer ze op een dag de Amerikaanse spion Steve Trevor (een zoals steeds onderhoudende Chris Pine) van de verdrinkingsdood redt, krijgt ze te horen dat de wereld (zo afgesloten van haar eigen cocon) kraakt en buigt onder de verschrikkelijke Eerste Wereldoorlog. Zij vermoedt dat de Griekse god van de oorlog, Ares, de mensheid vergiftigd heeft met leugens. Eindelijk heeft ze haar ware roeping gevonden en samen met Steve kiest ze dan ook het hazenpad om ons, gewone stervelingen te helpen.
Eigenlijk is de hele kapstok voor Wonder Woman dus een flinterdun niemendalletje. Maar juist dit zorgt ervoor dat de film nooit gebukt gaat onder die eindeloze stroom terminologie waarmee de Marvel-films het publiek nu al jaren platbombardeert. Voor diegenen die zich Avengers: Age of Ultron nog herinneren: na een uur kon je door de bomen van ‘infinity stones’, ‘tesseracts’, ‘enhanced’ en ‘chitauri’ al lang het bos niet meer zien. Scenarist Allan Heinberg en regisseuse Patty Jenkins kiezen heel bewust voor een klassiek avontuur, waarin ze op een heel leuke manier spelen en dollen met klassiekers uit het genre: de kwaadaardige Duitser met een hilarisch accent en een al even hilarische wetenschapster als rechterhand, de knappe Amerikaanse held, een knullige Britse assistente. Maar het is zonder twijfel Wonder Woman zelf, gespeeld door de ravissante Gal Gadot, die in elke scène eigenlijk de show steelt. Het is van de introductie van Christian Bale als Batman geleden dat wij zo onder de indruk waren van het debuut van een nieuwe superheld. Met haar schier eindeloze benen, die hese, exotische stem en haar atletische achtergrond (die haar toestaat veel van haar eigen stunts te doen): Gadot was geboren om Wonder Woman te spelen en met wat een présence doet ze dat.
Het allermooiste aan deze film is de constante eenvoud. De aandoenlijke naïviteit van Diana die maar niet begrijpt waarom mensen elkaar in gruwelijke oorlogen naar het leven staan, gekoppeld aan de weemoedige antwoorden van Steve die haar uitlegt dat de wereld niet simpel in elkaar zit, maar haar eigenlijk volledig gelijk wil geven. Samen met de stilaan groeiende hartstocht tussen de twee, zorgde dit geregeld voor mooie, bijna feeërieke momenten. Je kon in de bioscoop een speld horen vallen op het moment dat Diana en Steve in een Belgisch (jawel!) dorp tussen het puin en verderf van de strijd (en met een stevig glas lokaal bier) een ogenblik hebben om stil te staan bij heel menselijke dingen als leven, plicht en de liefde. Hier en daar gaat het verhaal de mist in, de finale confrontatie deed me niet zo veel en was zelfs een beetje teleurstellend aangezien de prachtige thematiek die verder doorheen de film geweven was.
Dit zijn maar kleine blamages op een film die zoveel dingen zo goed doet. Waar DC na de Batman-trilogie van Nolan en Bale wild in het rond aan het schieten was, op zoek naar die volgende hit, is het met Wonder Woman eindelijk weer gelukt. Dat het juist deze film is, een film door en met vrouwen aan het roer, maakt het alleen maar sterker. Patty Jenkins en Gal Gadot hebben heel dat stoere, oh zo mannelijke superheldenwereldje deze zomer alvast een stevige oplawaai gegeven. Laat die magische Zweep Der Waarheid maar knallen!
Foto’s zijn eigendom van Warner Brothers.
Messcherp. 